Typisch

Hier zit ik dan. Op mijn bed liggen twee opengeslagen Winq's, de teevee staat aan met het geluid uit, ik geloof dat ik 'La vie en rose' op heb gezet toen ik 'The break up' zat was, uit de luidsprekers op mijn bureau komt een melancholische ballade van Nina Simone en ik ben panisch aan het kijken naar mijn msn-lijst of hij nog online is. Hier zit ik dan. Al een week zie ik op tegen dit avondje alleen. Zo, zonder aandacht van wie dan ook dan mezelf, zonder duidelijk doel of lastige opdracht. Vrij. En daar zit ik dan. Met al mijn vreselijke gedachten, mijn oneindige rusteloosheid en mijn razende gedachten. In mijn hoofd speelt een afspeellijst van muziek te luisteren, films te kijken of boeken te lezen, en de emoties die erbij horen. Ik probeer een keuze te maken tussen de verschillende emoties; wat wil ik vanavond voelen en wat vooral niet. Voor ik vergeet. Alles herleven en herdenken. Vluchten. Ik zet alles uit en ga in het donker zitten met mijn ogen dichtgeknepen. Nu.

Ken je dat gevoel van vroeger toen je in bed lag, je ogen stevig dichtkneep, zo hard dat je wangen bijna je wenkbrauwen aanraakten en je mondhoeken werden teruggetrokken tot aan je oren, en in het donker van je oogleden allerlei figuurtjes zag? Het is een gevoel dat me nog het meest doet denken aan de val van Alice naar Wonderland. Zo'n duizeling, alsof je in slaap valt en je ervan bewust bent, je heel klein bent temidden van een hele grote wereld die ieder moment op je kan instorten. Typisch.

Oke. Denk na. Wat gaat er door mijn hoofd?

Frustratie. Van de trein op zondag. Met oude mensen die een dagje uitgaan. In van die vreselijke wandelkleren, bestaande uit pastelkleurige vestjes over witte bloesen, vreselijke afritsbroeken, sandalen met de bijbehorende grijze, al dan niet geitenwollen sokken en veel te grote rugtassen - met daarin een waterflesje in aluminiumfolie. Of schreeuwende kinderen, met vaders die hun gezin alleen op zondag zien en bij God niet weten wat ze moeten doen als hun kind iets anders doet dan slapen. En moeders die daar dan weer niet mee kunnen omgaan en zich vreselijk gaan zitten ergeren aan hun Jan, Henk of Jaap-Willem. Of kinderen die vreselijk brutaal zijn, die dingen doen waarvoor ik allang een coupe verder had gelegen, maar waarvan de moeder het allemaal wel schattig vindt en naar je gaat zitten lachen, alsof ze wil zeggen: 'ach, is mijn kind niet geweldig kind-erig?' Mensen die vreselijke geluidjes maken; irritant angstvallig naar hun reisplanners gaan zitten kijken of ze wel in de juiste trein zitten en voorspellen op welk perron ze aankomen; mensen die met elkaar bediscussieren wie van hen vooruit mag rijden; en mensen die zich hardop indirect ergeren aan openstaande raampjes of harde muziek. Sowieso mensen die praten over zichzelf in termen van mensen: 'Er zijn hier mensen die willen slapen'. Of mensen die praten over mensen in termen van mensen: 'Bepaalde mensen denken dat het hier normaal is om zo hard muziek af te spelen'. Als je iets wil, denkt of moet weten, wees dan direct.

Nu de gebruikelijke dagfrustratie eruit is, kan ik helder overzien wat me nu precies zo dwarszit met dit avondje alleen. Mijn ogen zijn tijdens het dwalen van mijn gedachten richting mijn dichtgeslagen laptop gegaan en ik merk dat mijn handen neigen het onding open te doen om wederom, voor de twintigste keer in de afgelopen tien minuten te kijken of hij online is. Welnee, ik ben niet obsessief. Geweldig. Hoe kun je verlangen naar iets dat zo niet goed voor je is gebleken. En wat wil ik dan? Wil ik hem en zijn karakter, of de afleiding die hij brengt, de liefde die hij geeft. Is het als Ben&Jerry's nemen tijdens de film om iets zoets te hebben, of omdat B&J's simpelweg het meest goddelijke zoet op aarde is? Alleen zijn is vreselijk stom. Is het niet omdat ik dan al mijn zorgen onder ogen moet komen, is het wel omdat ik gewoon alleen ben.

Ik dwing mezelf mijn ogen net zolang dicht te knijpen tot deze dag voorbij is. Kijken hoe lang ik het volhoud zonder mijn laptop open te slaan, met hem te gaan praten en een grove fout te begaan.