Awardshowslet

Ik beken: een grotere awardshowslet dan ik bestaat niet. Als je me in een hokje van awardshowkijkers moet plaatsen dan zit ik in het hokje van personen die zorgen dat ze niet hoeven op te staan - ook niet tijdens reclames. Ik verberg me achter een snack, een glas drinken - met de fles ernaast! - en een kussen. Vijf minuten voor teleteksttijd stem ik af op de juiste zender: je weet immers maar nooit welke gek de teleteksttijd bijhoudt.

Vanmorgen lijkt dan ook zo lang geleden. Onrustig werd ik wakker en het duurde even voor ik de oorzaak had ontdekt: de MTV EMA 2007! Snel zette ik mijn teevee aan en ontdekte rechtsbovenin het scherm een aftelklokje. Tien uur en drie minuten. Ook ik startte met aftellen. Terwijl ik mijn kamer wat opruimde, mezelf aankleedde en mijn laptop opstartte hoorde ik Mika, Nicole 'Pussycat Doll' vreemdeachternaam, reclame, Leaf, wederom Mika, reclame, EMA Highlite, reclame, Breakfast Club Top 10. Aangezien ik elk liedje als vier minuten beschouw, dacht ik ongeveer een half uur verder te zijn. Snel controleerde ik het zwart-witte klokje: tien uur en twee minuten. Oeeekeee, dacht ik: nu wordt het tijd voor een kalmeringspilletje. Als je een half uur kan doen in één minuut is er iets niet goed met je. Na een half uur controleerde ik de klok weer en de tijd was niet veranderd. Gelukkig, het ligt niet aan mij. Een stilstaande klok gebruiken om af te tellen zal wel hip en happening zijn.

Het zit erop! De show is voorbij en ik kan uitkijken naar de volgende show. Na alle teleurstelling van de TMF-Awards - mijn god: verbied ze! - kan ik enkel zeggen dat ook deze show niet echt veel soeps bracht: de optredens waren saai en onverstaanbaar, de awarduitreikbobo's waren niet hip en ook niet happening, de host had zijn gebonkiesjizzelde tekst uit zijn hoofd geleerd en stond erbij als een slechte belspelpresentatrice, etc. Het podium was daarentegen wel goed.

De grootste teleurstelling vond ik Amy Winehouse. Het is bijna sneu hoe ze telkens een Britney begaat. (Een Britney bestempel ik bij dezen als jezelf genadeloos en onbeschaamd voor paal zetten temidden van mensen die je nog enigszins respecteerden zonder enige reden daartoe.) Toen haar collega's haar een award toekenden vanwege haar professionaliteit stond ze wat verbaasd op van haar vriends schoot. Langzaam en timide liep ze de verlichte trappen op. Temidden van de spotlichten stond ze wat verward om zichzelf heen te kijken terwijl het publiek hartelijk doorklapte. Als een klein, bescheiden meisje drukte ze de microfoon aan haar lippen: een kreuntje van geluid. Toen het publiek bleef klappen besloot ze zonder iets te zeggen weer af te gaan. Wat restte was een uitzicht op een groot zwart kapsel dat een trap af spoedde en een Foo Fighters-zanger die zich geen raad wist met de situatie. Snel bedankt hij Amy en ging door met waar hij niet goed in was: presenteren.

Amy deed het ook niet zo goed tijdens haar optreden - en dan ben ik aardig. Als een verzopen kat bracht ze een nummer dat verdacht veel als het titelnummer van haar album Back to Black klonk. Ze had geen ritme, geen stem, geen looks, geen dans, geen beweging, geen klik met het publiek. Als een apathisch wezen keek ze glazig voor zich uit terwijl ze zich de tekst probeerde te herinneren. Telkens als ze een woord uitbracht, zag je haar verbazende blik groeien: waarschijnlijk verwachtte ze zelf ook niet dat ze de tekt nog kon ontouden. Het blauwe jurkje met de grote riem verdwenen uit beeld, tezamen met mijn Winehouseobsessie.

Gelukkig hadden we Mika en My Chemical Romance nog. Leuke optredens - vooral Mika rockte hem. In zijn veel te strakke witte outfit stond hij temidden van een sprookjesomgeving als een engeltje te zingen. De 'Legging' - bij dezen beschouw ik dat als zijn bijnaam - spatte van het scherm. Avril en de Foo Fighters hadden thuis mogen blijven. Helaas voor Avril kan ze nog steeds niet live zingen. De Foo Fighters kunnen helemaal niet zingen.

Tokio Hotel deed helemaal niets. Wat waren die vreemde wind- en watermachines? Moest dat een moesson voorstellen? Overigens ben ik er nu uit: ik doe een Rowling. (Bij dezen beschrijf ik een Rowling doen als het iemand homo verklaren zonder enig afweten van die persoon zelf.) Sommige jongens kunnen nagellak en make-up nog wel hebben - de échte emo's - maar Bill is een halve dragqueen. Hij gedraagt zich te verwijfd om een fucking emo te zijn. Bill heeft meer weg van Mika dan van de leadsinger van 30 Seconds to Mars.

Overigens was dit een mooi voorproefje voor het Songfestival. Slechte presentatoren, slechte zang tijdens optredens, apathisch publiek en foute kleding. Turkije won vanavond de Sound of Europe award; zouden ze wederom het ESF winnen?