Koppig

Ik zal er maar direct voor uitkomen: ik heb soms rare overtuigingen. Werkelijk. Zo weet ik zeker dat de NS iemand heeft ingehuurd te seinen naar Pro-Rail als ik de trein wil nemen. Pro-Rail verlegt vervolgens het spoor enkele meters naar links of regelt dat er een wissel omgaat als ik de sprinter instap. Al enkele maanden reis ik bijna iedere dag op en neer naar Utrecht en ik heb nog geen enkele keer het gevoel gekregen iets te herkennen tussen de voorbijrazende gebouwen, weilanden en witte wolvlekjes.

Ook ben ik er heilig van overtuigd dat Wilders' kapsel gewoon mislukt is. Dat wil hij best toegeven - op voorwaarde dat de rest van de wereld zegt dat het kapsel wél gelukt is. Als hij het namelijk laat veranderen, lijkt het net alsof hij zijn critici gelijk geeft. Dat is nou juist wat Wilders niet wil: anderen gelijk geven. Stampvoetend moet hij de Kinki Kapsalon uitgestormd zijn. Tierend en zwaaiend met zijn armen weigerde hij te betalen, want Wilders is - naar eigen mening - hét voorbeeld van de oerhollander: gierig, koppig en eigenwijs. Lekkerpuh, moet hij hebben gedacht. Hij zou wel eens laten zien wie van allemaal de langste adem had.

Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat een klein deel van de recensenten de film "No Country for Old Men" begrijpt - waarbij ik niet wil zeggen dat ik hem wel begrijp, in tegendeel zelfs: ik begrijp er geen zak van. De film is pretentieus van opzet: enorm goede acteurs, sterk controversieel camerawerk en een enigszins verhelderende manier van het afkappen van scenes. Tenminste, dat doet de film de eerste anderhalf uur vermoeden. Ademloos zat ik naar het kapsel van de Oscarbijrol te kijken: scenes van witte sokken en een deurknopvernietigend zuurstofapparaat zijn toch niet alledaags. Naarmate het einde nadert bekwam mij echter het idee dat hetzelfde NS-mannetje ook hier bezig was: de film werd op een geheel ander spoor gezet en ik was wederom volkomen de weg kwijt. Een van de hoofdpersonen had ineens geen tekst meer, de Oscarbijrol werd de hoofdrol en Tommy-Lee Jones deed quasi-intellectueel met een tekst over zijn paps. Toen het beeld op zwart ging bedacht ik me dat dit nooit het einde kon zijn. Mijn overtuiging is dat er dan ook geen einde op de film is en dat de recensenten eenzelfde mening hebben. Dit willen ze echter niet geloven, omdat de rest van de film zo enorm goed is. Ze hebben zichzelf aangepraat dat het einde een diepere betekenis heeft die ze zelf nog niet snappen.

Verder ben ik ervan overtuigd dat wij best leuk zouden zijn, samen; ik vaker nee moet zeggen; Harderwijk bij Den Helder ligt; de machinist van een trein verzonnen is want ik heb er nog nooit een gezien; kinderen-voor-kinderenliedjes in je geheugen veel leuker zijn dan in werkelijkeheid; grijs noch het nieuwe wit noch het nieuwe zwart is, maar gewoon verkeerd gewassen; Oprah zowel de eerste vrouwelijke als de eerste zwarte president van Amerika wordt; Meta eigenlijk helemaal geen man was, maar ook geen vrouw; Southpark verzonnen is door aliens die hun visie op onze wereld op een toegankelijke manier willen uiten; onze klokken verkeerd zijn ingedeeld en dat daarom de dagen 48 uur duren en niet 24; wij Nederlanders nou eens moeten kiezen om consistent meervoud of enkelvoud te gebruiken als we het over tijdsaanduiding hebben (dus niet 22 jaar, 3 maanden, 6 weken en 2 uur, maar 22 jaren, 3 maanden, 6 weken en 2 uren óf 22 jaar, 3 maand, 6 week en 2 uur); jij veel te leuk voor me bent; ik een van de meest overschatte figuren ben; de nieuwe Indiana Jones-film per-fect wordt.

Oe: en dat Nederland eigenlijk verzonnen is. Ach. Dat is niet mijn overtuiging; die heb ik gejat van die Zuid-Amerikaanse nepevita.