Exodus

Zes dagen. Zes korte dagen die eindeloos leken. In mijn schoenen zit nog steeds zand, de handdoeken ruiken nog naar nat gras en onderin mijn tas zit een verlopen enkeltje trein naar een vreemd Frans stadje. Een liftwedstrijd die een weekend zou duren, werd uitgebreid naar een week. Om even te vluchten. Gewoon, even weg. Geen gedoe, geen verplichtingen, geen stress; zonder plannen met de rugzak de wijde wereld in. Zover gaan als kan, met in het achterhoofd dat je vrijdag weer moet werken.

Even weg van al dat typisch Nederlands is.

Van mensen die roepen dat 'die asociale buitenlanders' Nederlands moeten spreken als ze geholpen willen worden, maar zelf denken dat ze wel begrepen worden als ze in het buitenland heel luid, en tergend langzaam Nederlandse woorden uitkramen. 'Schat, wat is postzegel in het Frans?' 'Weet niet, probeer gewoon postzegel, ze verstaan je vast'. 'Je voudrais un postzegel. Post-zegel? POST-ZEGEL? Godklere, die Fransen vertikken het ook om Engels te praten. Volgend jaar gaan we naar een camping in Duitsland, Jan, daar spreken ze iets dat tenminste nog een beetje op Nederlands lijkt'.

Van het land waarin iedereen zo gesteld is op autonomie en zelfredzaamheid, maar waar het SP-meldpunt tegen oplichterij van televisiemediums wordt platgebeld en -gemaild. Duizenden mensen hebben geklaagd over dure telefoontjes, rare adviezen en niet-begrepen problemen. Zo kreeg ene Jolanda Geijserink te horen dat ze wat vaker moest lopen, misschien een hond moest kopen om uit te laten - ze zat al sinds haar zesde in een rolstoel en was zwaar allergisch voor alles dat haren had. Wat ik dan denk? Jolanda belt voor een probleem, waarschijnlijk dat ze eenzaam en vriendloos is, depressief wordt van alle gelukkige mensen op televisie en te dik is door al het eten dat ze naar binnenwerkt om haar ongeluk te verdringen - kom op, wees eerlijk, je belt alleen als je zwakzinnig bent. Dat is waar ze een oplossing voor wil hebben. Dat is niet haar enige probleem: ze zit ook nog eens in een rolstoel wat haar vrijheid beperkt. Het medium krijgt van het hiernamaals slechts een van de twee problemen door. Dat is toevalligerwijs het feit dat Jolanda niet vrij is. En wat moet je doen als je gebonden en vast bent? Juist, jezelf losmaken en dat doe je door te lopen. Dat is wat de astroloog vervolgens doorgeeft en adviseert. Ja, klein detail dat ze niet kan lopen. Theoretisch en astrologisch is het een oplossing. Niet zeiken, wees blij dat er íemand naar je luistert.

Terug in Nederland voelde ik me fijn. Ik was even echt weg. Misschien zelfs wel weg van mijn eigen gedachten en zorgen. Niet dat ik zo'n zorgwekkend leven heb, maar ach, je kunt het ook druk hebben met het niet druk hebben. En stiekem durf ik best te zeggen dat ik het veel te druk heb. Gelukkig heb ik dan mensen in mijn omgeving die rond kwart voor drie 's nachts zeggen dat ik nu dan wel lang genoeg aan mijn essay heb gezeten, of dat het wellicht slim is om niet een vijfde minor te kiezen. Gelukkig heb ik mensen die rondedansjes met mij doen in een of andere hippe club, met me naar een of andere Franse of Spaanse art-housefilm gaan omdat het verhaal in zulke films zoveel beter aankomt, me even wegtrekken van de sleur en al dat typisch Nederlandse.

Gelukkig heb ik mijn Moleskin. Ik zweer bij dit zwart, uitklapbaar boekje waarin je gedachten en ideeën kunt noteren. Volgens het papiertje dat erbij zat hebben zowel Da Vinci als Newton nog met zo'n boekje gewerkt en ik snap waarom. Als ik mijn gedachten erin opschrijf wordt alles duidelijk. Ik wil namelijk een verhaal schrijven dat ik eens kan teruglezen en op het moment dat je een logisch verhaal wilt maken, moet je op zoek naar de logica in wat je wilt schrijven. De loze kreten, niet-geordende gedachten en vage gevoelens worden zo tot een gemaakt en het beste: ze gaan je hoofd uit. Je raakt leeg. Alsof je keihard het hoofd stoot tegen een wastafel of iets soortgelijks hards, zonder de napijn. Licht, zweverig en onaards. Net of alles eventjes weg is en je het moet doen met wat je hebt - en dat is in het niets alleen jezelf.

En toch. Toch heb ik vanmiddag drie reisgidsen gehaald. Want hoeveel ik ook schrijf en hoeveel ik ook dans of filmkijk, die zes dagen hebben me laten zien dat er niets boven écht vluchten gaat. Weg van Nederland, weg van RTL, Talpa, SBS, Frans Bauer, Telegraaf, Geer&Goor, Shownieuws, Piet Paulusma, de broer van Carlo Boszhardt, het oranjelegioen, de kortsige koopgoot, het zondagschristelijke kabinet, de meubelboulevards en vul aan. Ik wil weg. Ver weg. Heel ver weg.

Zoals alles in Nederland, het zal vast bij plannen blijven.