Betovering

Ik adem haar. En verder moet ik toegeven dat ik in een verwachtingswereld leef. Zwevend, tuimelend en haast zwenkend vlieg ik op een Perzisch toverkleed door mijn wonderse wereld waarin liedjes het antwoord geven op prangende levensvragen; filmscenario's de doorslag geven als ik zelf even geen keuze kan doen; en ik nog altijd verwacht dat ik vanuit een ivoren toren de liefde kan beamen. Zo beginnen alle mensen plots te dansen als ik me vrolijk voel, en staren ze me raar na als ik me wat minder voel, maar altijd onder epische muziek die door mijn oordopjes knalt.

Of minder epische muziek, want ik moet tevens toegeven dat ik de meeste Nederlandse hiphop woord-voor-woord kan meerappen, ik veel te fijn dans op al dan niet slechte Latino-klanken en al te graag opsta met de Breakfast top-nog-wat. Ik sla de krant open, maar lees net zo lief iets compleet randoms op internet, post iets over rainbow-farting pony's op facebook en check de laatste de-teevee-draait-door. Op teevee kijk ik net zo lief naar Nova, als naar het volgende gefaalde topmodel, bash ik Britney Spears of kijk ik hersendood naar jonge Ibex-geitjes die van een berg leren afdalen. Wie mijn favoriete kunstenaar is? Vast niet Basquiat, Laurie Anderson of Ari Marcopolous, Vincent van Gogh of Damien Hirst. Wat mijn favoriete artiest is? Vast geen The Bird and the Bee, Angus and Julia Stone of Sia, Yeah Yeah Yeahs en CSS. Wat mijn favoriete film is? Vast niet 'Rear Window', 'Cidade de Deus' of 'To Kill a Mocking Bird'. Ik doe niet aan hokjes - gewoon omdat het kan. Ik voel. En dat is dat. Als ik iets leuk vind, dan is dat niet iets wat ik zou moeten toegeven, maar iets waar ik trots op moet zijn. Ik lees net zo lief Dan Brown, als Marquez, Reve of Eco. Werk mezelf briljant in studie, en vervolgens hersendood in een koffietent.

En daarom adem ik haar. Samen met haar is alles net ietsje mooier. Zowel het hoogculturele, als het verderfelijke. Als ze haar hoofd neergeslagen heeft, en me met haar kinderlijk doortastende, diepbruine ogen toch blijft aankijken, wil ik haar mijn hand toereiken en vragen of ze me wil vertrouwen zodat ik haar zal leiden door een wereld waarin je zorgen snel vergeet, en toch je horizon verbreedt. Want zij maakt alles bijzonder en ik ben blij dat ik met haar mag lopen. Met haar zijn is totaal willekeurig, leidt dan weer naar iets heel dieps, en maakt me bewust van alles om me heen.

Het ironische wil, dat ik door het leven in mijn sprookjeswereld soms even vergeet te kijken naar het geluk dat ik met haar heb. Dat zij als een Jasmine alles even subliem maakt, en het met haar evengoed voelt als zitten naast die leuke jongen bij die ene film waaronder hij net wat meer naar je toeschuift en dat jij dan helemaal begint te gloeien vanbinnen. Soms moet ik even weg uit mijn verwachtingswereld waarin ik alles wil delen met Meneer Perfect, om te zien dat ik mijn echte wereld deel met een van de perfectste personen op aarde. En dat is een fijn besef, dat wanneer ik iets opnieuw definieer, toch alles blijft bestaan uit Disney-liedjes, Efteling-gevoelens en 'Love Actually'-momentjes. Zij heeft me betoverd, en ik heb niets liever.