En zo stuiter ik door het leven. Altijd naar voren in gebeurtenissen, altijd achteruit in gevoel. Als de Cheshire-kat in die wonderlandhoed, zit ik vast in een doordenderende auto. Enge situaties of gesprekken, dan sluit ik mijn ogen, en kan ik de remmen niet meer vinden. Wat als straks blijkt dat ik niets kan? Wat als ze me straks stom vinden? Wat als ik alles verlies wat ik heb opgebouwd? Wat heb ik uberhaupt opgebouwd?
Van nature ben ik bang om dingen alleen te doen, of geen erkenning te krijgen voor wat ik dan wel doe. Het is mijn leven, dus waarom zou ik daar eigenlijk om moeten geven? Je weet nooit, het zou tof kunnen zijn. Je weet nooit, grijp een kans en het zou kunnen groeien. Ach, als een echo herhaal ik mezelf. Ik weet alles zo verdomde goed, waarom sta ik dan stil?
Geboren om te bloeien, gebloeid om te verwelken. Mijn moment raakt op. Het leven is kort en ik kan zoveel. Dat is wat ze zeggen. 'Je bent getalenteerd', 'je bent zo'n leuke, charmante jongen dus kop op nu', 'wees maar trots op jezelf, er zijn er niet veel als jij'. Ik geloof het niet. Maar wat wil ik veel. En jeetje, ik ga dat ook allemaal bereiken. Want ik kan het.
Doen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten