Lastpost

Sommige mensen houden moedwillig hun ogen gesloten. De waarheid is soms hard, soms bitter en vaak allebei, maar nooit gewoon leuk. In tegenstelling tot belastingdiensten wordt zij ook niet makkelijker. Neen. De waarheid is als God voor de die-hard christen: zij is er en je hebt haar maar te aanvaarden, geen gemaar en geen gedoe.

Zo ook in casu het songfestival; sommige westerse landen kunnen níet inzien dat hun liedjes niet goed genoeg zijn voor de propagandastische liedjesparade voor toekomstige eu-leden. In het circus van professionele ijsdansers, vuurvreters en trommelende oma's komen zo nu en dan best leuke liedjes naar voren en die worden met verve gezongen door mooie mensen in leuke outfits met extreem hippe danspasjes. Dat is niet raar. Het festival is namelijk de springplank naar Europa, een reclamebord voor het eigen land. Je moet een kronkel hebben om de link te leggen tussen politieke en economische stabiliteit en de kwaliteit van een liedjesact, maar in het Oostblok schijnt daar geen gebrek aan te zijn. Circus is dus niets anders dan reclame met een boodschap, de liedjes moeten opvallen en steken veelal heel goed in elkaar.

Hier in het westen sturen we circus omdat we denken dat circus de trend is. Neen. Circus om de circus is zoiet als met carnaval hupsende boeren in het zuiden des lands en dat wordt naar mijn idee enkel geapprecieerd door koemelkende boeren in het zuiden des lands. Als een liedje dan niet doorgaat, is het simpelweg omdat het niet goed genoeg is. Dat kan aan veel aspecten van de act liggen: aan het dansen, aan de knapheid, aan zang of aan de melodie, aan de kleding of omdat het teveel lijkt op iets anders.

Groot-Britannië werd dit jaar, ahum, verrassend laatste in de finale. Er straalde niets van het hele nummer af: geen ritme, geen gevoel, het was ronduit slecht. Zoals het een westers land betaamt wordt er gedacht aan een complot rondom de Britse ranking: 'Ten oosten van de Donau zal niet snel iemand stemmen op een liedje met een zwarte zanger', opinieert Terry Wogan in de Britse krant Sunday Telegraph. De Iers-Britse BBC-commentator bij het Eurovisiesongfestival sinds 1980 wijt de laatste plaats van de Britse inzending dit jaar mede aan de huidskleur van vertolker Andy Abraham. 'Was it because I'm black?' 'No, you really sucked. Get real and deal with it'.

De waarheid is hard. Bitter. Als je me vraagt waarom mijn msnbijnamen de laatste tijd zo somber zijn - en dat schijnen velen te willen - is het niet omdat ik depressief word. Ik luister graag muziek om te ontsnappen aan al die drukte van het sociale en het leuke. Dat zoiets raar klinkt, begrijp ik heel goed, maar ik ben zeker niet de enige. In een Made-aflevering zag ik laatst een emo-meisje dat tot cheerleader gemaakt wilde worden; het moeilijkste vond ze het alsmaar lachen. Mijn msnbijnamen zijn veelal naar de liedjes die ik luister en die zijn somber gesteld. Als ik nu echter nadenk is er ook voor mij een waarheid om in te zien. Als ik dit typ luister ik Fine van Krezip. Mijn laptop speelt:

well, will you stick with me, you're right if you don't
'cause I ain't easy now, no
giving you a hard time
but do you feel you've won
and don't you see I'm weaker with you
I hope you don't really think
that I'm better off without you, yeah

and I decided not to be, no not to be with you at all
but I haven't got a clue If I'm handling this right, no
you give me everything I want
but I need to be alone
and believe me baby I don't understand why I can't be with you, no

and I feel fine

Misschien is alles andersom. Ontvlucht ik het leuke niet met rustige, wat bezinnende muziek, maar ben ik zo extreem druk met vanalles om niet geconfronteerd te worden met de rake teksten op mijn ipod. Ik ga solliciteren als commentator bij het songfestival, dan weet jij wat ik bedoel.